Roze meren, regenbogen, dolfijnen voeren en alles wat je nog meer kunt doen tussen Perth en Darwin

Belofte maakt schuld dus hier komt het volgende waarschijnlijk weer veel te lange verhaal. En wel over de westkust roadtrip. Even wat uitleg, je hebt de oostkust van Australië met de welbekende Great Ocean road. De meeste mensen doen dit, wat betekent dat het erg toeristisch en druk is. Nina en Ellen hadden beiden de oostkust al gedaan en wilden dus graag de westkust doen. Het kostte mij een paar maanden om te onthouden dat we dus de westkust gingen doen maarjaaa dat geeft helemaal niks. Om dit te doen heb je natuurlijk een vervoersmiddel nodig, we hebben dus een campervan gehuurd via het reisbureau waar Nina en ik onder andere ook onze skydive en de outbacktrip geboekt hadden. Dat betekent dus kortingggg! We hebben het busje voor een maand gehuurd, want van Perth naar Darwin is ongeveer 7000 km, dat doe je dus niet zomaar even.

Toen we de campervan op gingen halen kregen we eerst een hoop instructies, vooral voor Ellen en Nina, ik heb ten slotte geen rijbewijs. Dus ik zat er maar een beetje bij voor spek en bonen, na uiteindelijk allerlei papieren te hebben ondertekent en nog een heel filmpje bekeken te hebben. Mochten we hem dan eindelijk meenemen. En wat was onze eerste stop: de supermarkt natuurlijk! Als je namelijk de westkust doet dan heb je genoeg proviand nodig, er is namelijk naast veel kangaroos en uitgestrektheid amper een kip te bekennen daar. Gelukkig hadden we wel een koelkastje en verder hebben we van tevoren een uitgebreide lijst gemaakt met vooral erg veel houdbaar en blikvoer. Extra puntje: aangezien Nina veganistisch is hadden Ellen en ik besloten om voor 1 maand ook veganistisch te eten. Vooral uit praktisch oogpunt, want jullie weten allemaal hoeveel ik van vlees hou.

Na ongeveer 3 uur boodschappen doen, ja met 3 meiden kan dat lang duren. Waren we dus eindelijk bepakt en bezakt om op weg te gaan. Onze eerste stop was moore river, ongeveer 2 uurtjes rijden van Perth, maar het werd vlug donker dus we moesten wel stoppen. Het eerste nachtje in het busje dus, lekker krap met zijn drieën en suuuuperkoud. Ik kon er gewoon niet van slapen. De dag erna gingen we alweer vroeg op weg naar Lancelin, dit staat bekend om de sanddunes. Het was nog even zoeken maar uiteindelijk hebben we ze gevonden, dus wat doe je dan? Sandboards huren natuurlijk! Na de steilste heuvels uit te hebben gezocht was het tijd om dat eens te proberen. Maar ik vond het toch best griezelig om uiteindelijk niet vol met mijn gezicht in het zand te eindigen en dus lekker zand te happen. Nou dat was dus nergens voor nodig, op een of andere manier werkte het namelijk helemaal niet. Dit resulteerde in een soort van konijnachtige taferelen om toch misschien uiteindelijk nog een stukje te kunnen glijden. Natuurlijk geef ik niet zomaar op dus na een paar keer toch een stukje naar beneden te zijn gegleden was het toch wel erg leuk. Al was Nina redelijk gefrustreerd dat het niet lukte. Uiteindelijk gingen we dus maar lunchen met uitzicht op deze prachtige zandduinen, echt wel handig je hele hebben en houden altijd bij je te hebben.

De volgende stop was de pinnacles, dit is een National Park, met pinnacles, dat zijn een soort gele langwerpige ophopingen van zand. Hoe ze precies ontstaan zijn daar verschillen de meningen over, een ding is zeker als je als 3 meiden een beetje melig bent van het lang in de auto zitten dan gebeuren daar de gekste dingen. Van ratslagen maken tot foto's die eigenlijk niemand hoeft te zien, want sommige pinnacles leken toch wel erg op andere dingen.. Na heel veel lol op naar de gratis campingplek: the tuarts reserve cervantes. Ik was degene die de campingspots uitkoos en natuurlijk wilde we het liefste een spot met toilet. Al waren die vaak super smerig als meisje is dat toch wel wat prettiger dat snappen jullie wel. Ik ging dus ook op deze plek op onderzoek naar de toilet, conclusie: goed om achter te hurken want wat zich in het gebouw zelf bevond leek meer op een plaats delict dan een toilet. Op deze campingspot kwamen we een stel tegen die onze ratslagen hadden gezien bij de pinnacles. Zij waren al meer dan een jaar samen aan het reizen in een zelf in elkaar geklust busje. Dat is zo leuk aan gratis campingspots je komt de leukste en interessantste mensen tegen.

De ochtend erna op naar n wc gebouw mét douche, helaas was de douche ijskoud en meer een douche van een sportclub. Dus toen daar maar lekker ontbeten in de van want het regende pijpenstelen. Dit was in Jurien Bay. Hierna zijn we doorgegaan naar Geraldton en uiteindelijk zijn we gaan overnachten op een farmstay namelijk Port Gregory Farmstay. Daar kregen we een heuse preek van de eigenaar omdat we aankwamen toen het al donker was. Dat als meisjes alleen je niet zo lang door moest rijden en je altijd moest bellen zodat farmstays weten dat je eraan komt. Natuurlijk allemaal heel logisch. Na 's ochtends nog naar een minimuseum op de camping geweest te zijn en ook een heel oud huis wat daar gevestigd was bezichtigd te hebben wilde die meiden perse ergens anders ontbijten. Ik snapte er niks van maar oké ik ben de moeilijkste niet. Dus toen we eenmaal in zicht hadden waar we dan wel gingen ontbijten was ik de blijste Jule van de wereld het was namelijk een roze meer! Echt hartstikke roze, dat ontstaat door alg in het water, gelukkig hadden we mooi weer want dat veroorzaakt de kleur ook een beetje natuurlijk.

Na dit speciale ontbijt was ons geadviseerd door de campingbaas om elke afslag te nemen bij de Kalbarri cliffs zogezegd zogedaan dus we hebben prachtige cliffs gezien, de een nog mooier dan de ander. Toen we een wandeling langs een aantal gingen maken zijn we helaas omgedraaid omdat Ellen last had van haar voet en Nina van haar oren door de harde wind. Maaaaaar we hebben een hele groep dolfijnen gezien terwijl we aan het wandelen waren en een prachtige regenboog. Wat kan de natuur toch ongelooflijk mooi zijn. 's Avonds sliepen we weer op een gratis camping met heeeeeel veel mensen, vooral oudere mensen. Daar had ik eindelijk goed internet waardoor ik met Emma kon bellen wat wel heel fijn was.

De dag erna op weg naar Hamelin pool, wat een super blauw meer is, echt prachtig! En daarna nog naar Shell beach, een strand wat compleet bestaat uit kleine witte schelpjes dus weer een dag vol met mooie natuur! 's Avonds verbleven we op een camping in Denham, we hadden namelijk weer stroom en water nodig. Nadat we met onze plastic bekers gevuld met wijn naar de zonsondergang hadden gekeken op het strand. Met grote honger veelste dure chocolade gekocht in een soort van camping winkel en na het eten met grote moeite wasjes gedraaid. De droger werkte namelijk niet, dus toch maar alles opgehangen en hopen dat het droog zou zijn de volgende ochtend.

YHet was namelijk weer vroeg dag, we gingen namelijk naar Monkey Mia waar ze elke ochtend op gezette tijden de dolfijnen voeren. Aangezien mijn levenslange liefde voor dolfijnen een hoogtepunt op onze route. Zeker toen Nina en ik uit werden gekozen om de dolfijn een visje te voeren. Ja ik was zo blij al een klein kind, met een glimlach van oor tot oor. Na deze gave ervaring gingen Nina en ik nog even wandelen, Ellen had teveel last van haar voet helaas. Het was een hele gave wandeling echt rond het eiland, maar natuurlijk was Ellen er niet bij die altijd de weg weet. Dus Nina en ik hadden een bordje gemist waardoor we uiteindelijk maar omgedraaid zijn, lekker bezig weer. Na deze geweldige ervaring en onze kleren van de waslijn gehaald te hebben was de volgende stop Carnarvon. Hier zouden we goedkoop kunnen tanken, helaas was dat tankstation opeens verdwenen, omgereden voor niets dus. Hier uiteindelijk ook de watertank opgevuld mede mogelijk gemaakt met een zelfgemaakte trechter en het op en neer lopen met jerrycans. Ja inventief dat waren we wel!

's Avonds verbleven we op Yalabia rest area waar we onze speelkaarten eens even uit hebben getest en wel met hartenjagen en Arschloch. Ik kende beide niet, maar ik had zeker beginnersgeluk. Ondertussen was het trouwens alweer een stuk warmer geworden dus de lange kleren waren ingeruild voor kortere kleren en last van slaapproblemen hadden we niet meer. 's Ochtends hadden we ontbijt in Coral Bay, zelfgemaakte guacamole in het zonnetje en de zeewind. Na nog wat mooie foto's gemaakt te hebben en met mijn voeten in de helderblauwe zee gewandeld te hebben besloten we om exmouth te gaan ontdekken. Naast een ijsje en wat boodschappen vonden we er geen *** aan. We besloten dus om toch na een nachtje op rest area Termite nests, maar weer terug te gaan naar Coral bay om onder andere te snorkelen en vooral helemaal niets te doen.

Zo gezegd zo gedaan, ik heb echt uren doorgebracht in het water want de ene vis was nog mooier dan de andere. Het was wel lastig omdat ik soms even vergat dat je dus niet kan gillen van kijjkkk wat mooi. Ik heb dus zeker wel wat extra zout binnen gekregen uit enthousiasme. We hadden de smaak te pakken want we besloten om de nacht op de betaalde camping ook maar in Coral bay door te brengen. Dan konden we nog 1 dagje op het strand liggen en dat scheelde weer benzinekosten. Ennnnn er was een restaurant dus tijd voor Lasagnaa, mét vlees en kaas, wat was dat genieten! De sterren waren ongelofelijk mooi en Nina en ik genoten daar van ons eerste sigaretje sinds het vertrek uit Perth.

Na nog lekker een dagje op het strand doorgebracht te hebben in Coral bay op weg naar de volgende stop, Yannarie rest area. Op weg ernaartoe was er allemaal werk aan de weg en alles om je heen was rood, door het zand natuurlijk. Heel gaaf om te zien. Er zou een rivier zijn aan deze rest stop die was er zeker, helaas was er geen water meer te bekennen. Wat wel grappig was is dat er een heuse burger bus op deze rest stop was, natuurlijk geen burgers gegeten maar wel een ginger beer gekocht voor onderweg. En gezellig een praatje gemaakt met de eigenaresse. Om te tanken stopte we bij Nanutarra roadhouse, hier ontstond zowaar een kleine orkaan met zand en we begonnen allemaal een beetje last te krijgen van de warmte. Tijdens de lunch werd er dus ook net wat meer gekibbeld. Na weer een heel stuk gereden te hebben moesten we weer tanken en wel in Paraburdoo. Natuurlijk ook weer even een voorraad ijsjes en twixen ingeslagen, van veganistisch eten kreeg ik namelijk ongelofelijk veel zin in zoet en ongezond eten. Helaas schampte Nina een paaltje bij vertrek uit het tankstation. Het paaltje zag er uit alsof hij al meer auto's had lastig gevallen. Dat was wel even schrikken, want hoe zat het nu ook alweer met de verzekering en hoeveel zou dat wel niet gaan kosten.

Toen we dus op de volgende reststop, Halfway bridge aankwamen was het vooral veel gebel geapp en gediscusieer over hoe en wat met de schade. Gelukkig was er WIFI, helemaal gestoord midden in de bush, maar door slecht bereik van mijn telefoon was dit toch wel handig. Uiteindelijk nadat ik nog gitaar gespeeld had en plots een telefoontje van papa op mijn Nederlandse simkaart kreeg vonden Ellen en ik het tijd om kampvuur hout te gaan zoeken. We waren de enige op deze kampeerplek dus ik vond het alweer een beetje griezelig en blijkbaar had ik daar nog reden voor ook. Terwijl we namelijk hout aan het verzamelen waren hoorden we opeens allemaal geluid. Er was een hele kudde koeien die toch eens even benieuwd waren wie die 3 blonde meisjes waren. Nou ik wist niet hoe snel ik in de van was, want koeien zijn best groot. Uiteindelijk kwamen er toch nog andere mensen, een jong stel met een kindje en een ouder stel. Toen kwam de volgende schrik er was namelijk een kinderstemmetje die ergens vanuit het donker kwam er was alleen geen kind te bekennen. Jaa net een horrorfilm! Gelukkig bleek dat ze twee kindjes hadden waarvan een zelf op onderzoek uit was gegaan. Toen Nina en Ellen al naar de wc waren geweest bleek het vol te zitten met muggen, toen ik naar de wc moest was het licht uit. De muggen waren dus gelukkig verdwenen. Natuurlijk zijn er nog veel meer beesten in de bush, er zat dus een heuse groene kikker tegen de muur aan geplakt. Ik had hem misschien moeten kussen want wie weet was het mijn prins, maar ik wist niet hoe vlug ik die wc weer uit was toen ik hem ontdekt had.

Na al deze avonturen bleek de volgende ochtend dat de oudere mensen een hele grote afbeelding van Jezus op hun caravan hadden , ze klonken een beetje Pools. Maar dat heeft vast ervoor gezorgd dat we gewoon veilig waren(ja pap). Al het hout dat we verzameld hadden hebben we achtergelaten we waren namelijk te druk bezig met avonturen beleven om een kampvuur te houden helaas. Het was tijd voor de volgende bestemming: Karijini. We hadden geen 4wd dus we konden helaas niet alles doen maar de eerste bestemming was al ongelofelijk mooi. Joffre Gorge, het was maar een korte wandeling met vooral een hele heftige afdaling. Mijn totebag overleefde dit helaas niet, ook niet zo handig om geen rugzak mee te nemen Jule. Maarja eigenwijs is ook wijs hè. Nadat we heerlijk gezwommen hadden en Nina en ik nog even op klimavontuur geweest waren oh en na een fotoshoot, dit moesten we namelijk aan het thuisfront laten zien.

Gingen we opweg naar Auski roadhouse, daar zouden we namelijk gaan kamperen om de dag erna meer van Karijini te kunnen zien. Dit was wel weer een nieuwe ervaring, zo'n roadhouse is namelijk echt in de middle of nowhere, maar wel de enige plek in de verre omtrek waar je wat kunt eten, kunt tanken enz. Nadat ik weer even met het thuisfront gebeld had was het tijd voor pizzaaaa. Het meisje wat in het roadhouse werkte was een schotse backpacker, zij gaf mij nog een tip voor farmwork super aardig. En ze vertelde dat ze wel heel blij was met dit baantje, wat ik me wel kon voorstellen. Na heel veel lol in de van, onder andere omdat ik probeerde de veel te grote pizzadoos in de minikoelkast te krijgen. Wat zorgde voor wat genante foto's van ik die uiteindelijk op de grond eindigde. En nog wat kaartspelletjes was het tijd om naar bed te gaan. Het was trouwens weer een stuk heter wat zorgde voor minder slaap want ons luxe busje had helaas geen aircon. Door de hitte was er ongelofelijk veel opwaaiend stof, rood stof door het rode zand.

Na de westelijke ingang gehad te hebben was het tijd voor de oostelijke ingang van Karijini. We waren gelukkig vroeg vertrokken want het was eigenlijk te warm om lang te wandelen. Maar wat was het mooi zeg. Het heette de Dales gorge walk deze route begon bij een pool en eindigde bij een pool. Fern pool en circular pool. De wandeling was ongelofelijk mooi en de beloning des te beter. Lekker drijven in het heerlijk frisse water en uiteindelijk zelfs nog een beetje extra geslapen op de rotsen in de zon. 's Avonds verbleven we weer op een onbetaalde spot, Blakeys spot. Er was een prachtige zonsondergang en het was achter een heuvel dus geen geluid van roadtrains. Er lag een koeienschedel, was het echt het wilde westen maakte. Maar toen het langzaam donker werd en er geen andere mensen kwamen werden we toch allemaal een beetje bang. Ja dat krijg je als je de avond van te voren Wolfcreek hebt zitten analyseren. Toen hebben we toch maar besloten om op een truck ruststop een eindje verder te gaan kamperen.

Om geen boete te riskeren was het de dag erna al vroeg dag en hadden we besloten meteen door te rijden naar Port Hedland. We hadden nodig boodschappen nodig dus Nina en ik deden boodschappen terwijl Ellen nog even wat sliep, zij had namelijk een slapende Nina en Jule naar Port Hedland gereden. In die supermarkt verkochten ze ijsjes voor honden, gekke Australiërs. Na de boodschappen hadden we ontbijt aan de oceaan en na nog de drankvoorraad aangevuld te hebben was het tijd om door naar Broome te rijden. Tot Broome was er namelijk toch niets heel speciaals meer. Bijna in Broome besloten Ellen en ik om kampvuur hout te verzamelen na een hele dag in de auto zorgde deze stop voor keiharde muziek waar Ellen op aan het dansen was, terwijl ik rondjes om de auto aan het rennen was om mijn billen weer te voelen. En Nina die net wakker was van een dutje keek ons aan alsof we gek waren, logisch! Die avond verbleven we heel dichtbij Broome, Kerbside reststop en aten we vegan burgers aan ons eigen kampvuur. Waarna ik weer eens een poging deed om gitaar te spelen hihi. Dat vonden de andere mensen vast heel fijn...

's Ochtends moesten we vroeg op om naar dinosaurusvoetafdrukken te gaan zoeken bij Gantheaume point. Nina en ik waren erg aan het treuzelen wat Ellen, die dat zo graag wilde zien, natuurlijk echt niet leuk vond. Uiteindelijk was Nina door haar rug gegaan en Ellen al een stuk verderop waardoor ikdus verloren rond liep op zoek naar dinosaurus afdrukken. Gelukkig kon Ellen ze uiteindelijk aan me aanwijzen, wel heel gaaf dat je die resten nog steeds kunt zien. We moesten weer een nachtje op een betaalde camping doorbrengen en aangezien het echt heel heet was bedachten we dat we de rest van de dag maar vast op die camping zouden gaan chillen. Omdat het nog veel te vroeg was hebben we dus maar even rondgehangen in het plaatselijke winkelcentrum. Ook leuk voor de verandering.

Eenmaal aangekomen op Roebuck bay caravan park bleken de buren ook 3 meiden waarvan 1 Nederlands. De was doen was weer een hele klus want de wasmachines maakte niets schoon. Uiteindelijk hebben Ellen en ik alles dus maar met de hand gedaan, wat zorgde voor veel lol, onderbroekenlol. De rest van de dag hebben we heerlijk doorgebrachg op het strand en in de zee die zich aan de camping bevond. 's Avonds was het tijd voor vegan spaghetti bolognese en even een facebooktelefoongesprek met Roos, er was namelijk weer goed bereik. De dag erna was het weer tijd voor boodschappen dus weer op naar het winkelcentrum. En het was nog steeds veel te heet dus de rest van de dag hebben we doorgebracht aan cable beach. Ik lag elk half uur in de zee te drijven , zonnen was echt te heet en gelukkig waren er heerlijke douches om toch weer fris de van in te stappen. Vandaag ook dat zich op de parkeetplaats een hele groep backpackers had gevestigd.

Het plan was om op een gratis spot te verblijven genaamd Willie Creek, deze weg was echter echt veel te gevaarlijk voor onze van. Dus we sliepen nog maar een nachtje op de kerbside rest stop. Dat betekende wel weer tijd voor een kampvuur! En Ellen pimpte mijn gitaar met een heuse roze stift, supercool! Verder waren we vooral bezig om de simkaartjes die Nina en Ellen gekocht hadden aan de praat te krijgen. Ik was tot nu toe de enige geweest met telefoonbereik namelijk. Helaas bleek het allemaal niet zo goed te werken. Toen we wilde koken bleek dat we de boodschappen die we gekocht hadden bij Coles hadden laten staan. De ochtend daarna mochten we zo weer een boodschappentas vullen omdat we het bonnetje nog hadden. Toen maar weer op weg naar cable beach voor een dagje strand. En daar bleek opeens een van mijn sneakers te zijn verdwenen, die stonden bij de ingang net als de rest van de schoenen. Nou helaas pindakaas, al was ik wel even flink pissed. Maar er zijn ergere dingen, dus drijven in de zee maakte veel goed. Er was gelukkig meer wind dus het was vele malen beter uit te houden. Na een heerlijke douche toch maar weer verder rijden. We hebben ergens in de buurt van Derby Road side camp gekampeerd, helemaal als enige. Ofja gelukkig waren er heel veel koeien om ons te beschermen. En dat was precies wat we nodig hadden, de electriciteit besloot er namelijk mee op te houden, we hadden namelijk te weinig gereden om het weer op te laden. Dus dat was wel spannend in het donker zonder licht. De koeien hebben gelukkig goed hun werk gedaan, de dag erna was de hele van omsingeld met koeienhoeven in het zand.

De volgende dag hebben we weer het grootste gedeelte van de dag gereden en besloten we te stoppen bij Fitzroy River Lodge. We hadden weer elektriciteit nodig en ze hadden daar een zwembad, dat konden we allemaal wel gebruiken. En daar liep de emmer even over voor mij, als je met 3 mensen aan het reizen bent in een kleine van voor zo'n lange tijd dan is het wel eens teveel. De tranen bleven maar lopen waarschijnlijk omdat dat pas de tweede keer was sinds ik in Australië was. Maar toen bleek weer hoe veel je aan je ouders hebt zelfs aan de andere kant van de wereld. Na dus ongelofelijk lang gebeld te hebben, terwijl er zich steeds meer kangaroos verzamelde in het uitzicht dat ik had (die kwamen me ook even troosten). Ging het beter en was ook ik klaar om in het zwembad te duiken. Waar zich natuurlijk ook allerlei gillende kinderen hadden verzameld. Na goeie gesprekken aan het zwembad had ik besloten dat ik af en toe wat meer Jule tijd nodig had dus ging ik de ochtend daarop heerlijk baantjes trekken(zonder gillende kinderen).

Hierna gingen Nina en ik de Jarrambayah walk doen, het was 40 graden dus met genoeg water en sinaasappels was het goed te doen Toen we terugkwamen bleek het echter afgesloten te zijn omdat het te gevaarlijk was. Na nog een bezoekje aam de supermarket toch maar even langs de weg gestopt voor lunch waar een heuse zandstorm ontstond. Zand schuurt de maag zullen we maar zeggen. Ok die plek kreeg ik het geniale idee om een advertentie op de achterruit te plakken dag ik opzoek was naar farm work. Darwin kwam steeds dichterbij namelijk. Op weg naar de volgende stop was de lucht helemaal roze en kwamen we het bordje van de afslag Wolfe Creek tegen tijd voor een foto dus. We stopte uiteindelijk op een truck stop na Hall Creek, we waren eerst de enige maar even later stopte er een grote kerst truck. Net als in de coca cola reclame vol met lichtjes, blijkt een roadtrain te zijn, de lichtjes zijn dus ook omdat de trucks gigantisch groot zijn en zwaar beladen. Ik blijf het gewoon christmas truck noemen. De truck chauffeur kwam vriendelijk even hallo zeggen, dat vonden we wel fijn. Alleen zouden we toch niet zijn het stikte er namelijk van de vliegen, waarschijnlijk omdat het ook nog steeds 33 graden was om 00:00. Om weer een bekeuring voor te zijn en de hitte hadden we een heel vroeg ontbijtje met uitzicht op een prachtige lucht.

De volgende stop was Kunnanura waar we de hele dag in het zwembad gelegen hebben omdat het zo heet was. Na weer een heerlijke douche passeerde we de grens van Western Australia naar de Northern Territory. Net over de grens overnachtten we in Saddle Creek rest area. Het was lekker druk en een stel Duitse jongens die op de kampeerplek stonden speelden spontaan het liedje Küssen Verboten van die Prinzen. Dat gaat dus over Jule, toeval bestaat niet!

De dag erna toch weer terug over de grens want we waren vergeten om naar Lake Argyle te gaan en gelukkig zijn we terug gereden dat was namelijk zeker de moeite waard! We waren al vroeg daar en besloten om maar alvast in te checken op de camping daar. De rest van de dag dus heerlijk doorgebracht in de infinity pool uit starende over Lake Argyle. Natuurlijk moesten er ook weer wat wasjes gedaan worden. Maar verder was het een heerlijk lui dagje. Ellen en ik genoten van een heerlijk ontbijtje de ochtend erna. Helaas was mijn eitje een heus spiegelei, waar ik dus echt niet van hou. Toch heb ik het braaf opgegeten. Het plan was om de rest van de dag te gaan zwemmen in lake Argyle. Helaas er waren vooral veel hekken en een heuse krokodil dus dat feestje ging niet door. We besloten terug naar de camping te gaan omdat daar wel toegang tot het meer scheen te zijn.

Ondertussen was het alweer lekker warm waardoor de afdaling naar het meer best pittig was. Ons was verzekers dat we wel konden zwemmen ondanks de krokodillen, deze krokodillen konden geen mensen eten. Uiteindelijk bij de steiger aangekomen zag het er niet zo aantrekkelijk uit om een duik te nemen dus toch maar hop de voetjes in het water, die meteen vissenvoer werden voor alle gekke visjes die er zwommen. Het was zo heet dat we toch wel graag een duik wilde nemen dus uiteindelijk zijn we maar weer naar boven geklommen om nog een dagje in de infinity pool op de camping door te brengen. Gelukkig hadden we onze polsbandjes nog om, we deden dus net alsof we nog gasten waren. Toen we om 4 uur weer toegang tot de Wi-Fi hadden (was maar 1 uurtje van 4 tot 5) had ik heel veel gemiste telefoongesprekken van thuis. Dat is altijd even schrikken, dus ik belde meteen terug. Wat bleek er was een nieuwe nier voor papa. Niemand had verwacht dat dat al zo snel zou zijn! Gelukkig goed nieuws dus, maar wel gek als je aan de andere kant van de wereld zit. Nadat ik meteen een ijsje gegeten heb om het te vieren weer op weg naar the Northern Territory, waar we weer overnachtten op Saddle Creek rest area. En opeens was daar weer een koe! Hij liep gewoon lekker rustig rond alsof er niets aan de hand was dus we hebben hem maar omgedoopt tot onion en wel omdat ik vond dat hij wel hele grote uiers had. Achteraf was het een mannetje dus dat was iets anders dan uiers (vul het zelf maar in). Ik heb toch te weinig op de boerderij doorgebracht toen ik klein was denk ik. De dag erna hebben we nog een paar foto's gemaakt van onze nieuwe vriend onion en toen was het weer tijd om verder te reizen.

De volgende stop waren de katherine hot springs, om daar te komen moesten we over een weg die wel heel erg leek op de weg op de grens van Nederland en België en wel omdat deze heel slecht onderhouden was. Ik legde die meiden dus meteen maar even uit over een fietsvakantie langgeleden met een fietskar die dat beruchte fietspad bijna niet overleefde. De hot springs waren heerlijk koud dus helemaal niet hot. Ik kreeg zowaar een reactie op mijn advertentie op gumtree (soort marktplaats), of ik nog steeds een baantje zocht want ze zochten een kok ook op een cattlefarm dichtbij Darwin. Ik was dus opeens in contact met een potentieel baantje. Uiteindelijk heb ik mijn telefoon bewust weggelegd omdat ik ook wel van de reis wilde genieten. Op een gegeven moment werden we gewaarschuwd voor een bosbrand, gesticht door vervelende jongetjes. Uiteindelijk zal het vast geblust zijn maar.de brandweerman die het kwam blussen leek niet zo heel veel haast te hebben, luie Aussies. Na lekker afgekoeld te zijn weer op weg naar de Woolies om boodschappen te doen. We hebben daar weer even bewezen hoe blonde meisjes werken, we zijn zonder dat we het door hadden voorgekropen op een rij waar ongeveer 10 man in stond en toen we dus eenmaal bij onze zelfscankassa bezig waren moest er wel 3 keer hulp komen omdat er allemaal dingen niet werkte. Je had die mensen in de rij moeten zien, als blikken konden doden.. Uiteindelijk liep ik met een toren toiletrollen onder mijn kin en nog allerlei spullen in mijn handen met mijn portemonnee onderop in een van de tassen. Toen we bedachten dat we nog wel wat bij de drankwinkel moesten halen. Uiteindelijk rolde er al 1 toiletrol over de grond toen de vriendelijke man van de kassa ons dan maar gratis een tasje aanbood. Het is niet zo charmant om als meisje met zoveel toiletpapier rond te lopen vermeldde hij terwijl hij het tasje overhandigde.

‘s Avonds kampeerde we naast een rivier vlakbij de Edith Falls, echt prachtig en het begon eindelijk te regenen. Ik zat dus onder de overkapping(laadklep) met een cider gitaar te spelen, heerlijk! Intussen had ik te horen gekregen dat ze iemand erg snel nodig hadden bij dat baantje en na wat geklets met die meiden had ik besloten dat ik deze kans toch maar moest grijpen. Helaas had ik weer geen bereik dus het contact lag even stil. Uiteindelijk konden we ons avondeten wel buiten opeten gelukkig en heb ik nog even lopen mijmeren terwijl ik mega aan het genieten was van de bijna volle maan en de wind die daarna op stak. Wat een mens wel niet gelukkig kan maken!

Toen we de dag erna weg wilde rijden ging er iets niet helemaal goed waardoor we vast kwamen te zitten in het losse zand (ja nu denken jullie, wauw nu pas?). Na veel gas geven en proberen te duwen kwam er een man die ook daar kampeerde om ons even een handje toe te steken. Die zag ons lekker klunzen met zijn drieën dus dat was wel heel aardig. Na vanalles geprobeerd te hebben met takken en zand weg scheppen bleek het niet te baten. Gelukkig had hij wel een 4wd en kon hij ons geliefde busje dus zo op de stenen trekken. Vervolgens zat Ellen die achter het stuur zat toen bijna op zijn bumper omdat ze vergat op de rem te drukken. Die aardige meneer sloeg ons aanbod op een koud biertje af maar wij konden gelukkig weer verder rijden! Verder bedacht ik me op die plek ook nog om een kokosnoot open te maken. Nadat dat niet lukte kwam ik erachter dat een trap tegen.een kokosnoot geven uit frustratie niet echt bevorderlijk is voor de toestand van je voeten (duuuh).

Het was echt mijn dag, toen we namelijk op weg waren naar de Edith Falls vloog mijn reiskussentje opeens uit het raam, hoe mag Joost weten, maar dat zorgde voor een heuse workout op weg naar mijn reiskussentje. Welke gelukkig nog niet overreden was of gestolen door een kangaroo. Na al deze avonturen hadden we het zeker verdient om lekker te chillen in de Edith Falls, helaas hadden meer mensen dit bedacht waardoor het echt abnormaal druk was met allemaal scholieren. Gelukje is dat dit de allereerste keer sinds de reis begon was dat het ergens druk was. Nadat de vissen begonnen te bijten had ik het wel gezien. Er stond namelijk ook al een bordje met pas op voor krokodillen, die bijten net iets harder ben ik bang. Na deze wel weer verfrissende duik hadden we toch besloten om verder te rijden naar de volgende stop, camping, met zwembad. En wel Lazy Lizzard in Pine Creek. Na heerlijke zelfgemaakte bruschetta gegeten te hebben besloten we aan het zwembad te gaan liggen. Eenmaal geïnstalleerd in de zon begin het te regenen, wat juist wel lekker was want het was weer flink heet. Nadat we een heel interessant gesprek hadden met een vrouw genaamd Julie die tegenover de camping woonde en aangaf bewust niet veel met andere mensen te maken te willen hebben. Erg speciaal dat ze met ons dus wel een gesprek aanknoopte. Ondertussen had ik niet zoveel meer gehoord van het baantje dus besloot ik zelf actie te ondernemen als ongeduldige eigenwijze Hollander. Ik stuurde of ze nog steeds iemand zochten en wanneer ik kon beginnen de reactie daarop was of ik het nog zag zitten omdat ik toch aan het reizen was. Nadat ik ja natuurlijk antwoordde kreeg ik te horen dat ik de zondag daarop rond lunchtijd verwacht werd! Dat zorgde voor gemixte gevoelens, want ja hoe zou dat zijn op een cattle station en zou het me wel bevallen. Verder zou ik eigenlijk nog een weekje langer met die meiden mee zijn gereisd en dat betekende dus ook dat ik niet helemaal tot in Darwin mee zou gaan. Ellen besloot toen dus maar gin tonic te kopen, super lief! Het was toch een beetje afscheid al.

Gelukkig stonden die meiden helemaal achter mijn keuze wat al veel scheelde. Die avond tijdens het eten plastte er een vleermuis op mijn arm (geen idee of dat geluk brengt). En er was heel veel onweer in de lucht overal waar je maar keek, heel mooi maar met de donder wel heftig. Nadat een nieuw kaartspelletje: Chinese Fuckin niet zo leuk eindigde omdat een van die meiden flink koppig was en de sfeer verpestte dacht ik wel even, ja het is tijd voor een nieuw avontuur. Omdat ik dus eerder de meiden zou verlaten hadden we bedacht om toch al naar Litchfield gaan zij zouden mij dan na nog 1 nachtje kamperen afzetten op de station. De volgende ochtend moesten we onze watertank nog vullen, we mistte alleen een koppelstukje voor de tuinslang. Gelukkig hadden de buren er een en ik bedacht me dat we die vast wel mochten lenen. Ik had er alleen niet bij stilgestaan dat die camper wel 3 keer groter dan de onze was en dat de tuinslang niet voor niets op de kraan zat aangesloten. Toen ik dus het koppelstukje wilde lenen bleek dat de kraan vol open stond en als je dan ook nog net droge was in je andere hand hebt zorgt dat voor een hilarische situatie. Ik probeerde namelijk met een hand de tuinslang weer op de kraan aan te sluiten maar als de kraan aan staat spuit dat water alle kanten uit. Terwijl Ellen bleef roepen zet die kraan dan uit pieste ik dus bijna in mijn broek van het lachen. Iemand in de camper had ondertussen een douche want het geluid van neerkletterend water stopte ook opeens. Ja lekker bezig Jule. Uiteindelijk heb ik dus maar een koppelstukje van iemand anders geleend en was de van weer gevuld. Nadat we ook nog gratis brandstof kregen van een hele aardige buurman die er vanaf moest op naar Litchfield

. Litchfield is harstikke groot dus we konden niet alles doen, mede dankzij de hitte hebben we dus vooral veel watervallen en pools bezocht, waar het weer mega druk was. Wel lekker fris maar toch wel een beetje te druk. Verder was alles weer harstikke mooi, het is natuurlijk niet voor niets een nationaal park. Het was weer erg warm en ik denk dat we het alledrie vooral met de warmte steeds een beetje meer gehad hadden. Toch gaaf dat er zoveel watervallen en watertjes zijn met ongofelijk helder en heerlijk water, daar genoten we dus gelukkig ook alledrie zeker van! Nadat we op weg terug naar de auto nog een slang tegen kwamen was het avontuur weer compleet. We hadden bedacht te overnachten in Bridge Creek dat was namelijk op de route naar de station. Het was tijd om mijn spullen in te pakken dus dat deed ik maar, al was het echt niet te harden in het busje, het voelde gek maar ook wel fijn, vooral met het vooruitzicht weer even mijn eigen ding te kunnen doen. Het was volle maan dus na samen met Ellen foto's gemaakt te hebben was het tijd om toch nog even de laatste drankjes te drinken. Natuurlijk kon ik niet slapen die nacht omdat ik het heus wel spannend vond en omdat het ook erg heet was. De dag erna zouden we nog naar een marktje gaan in Adelaide river die meiden hadden namelijk nog wel wat eten nodig. Dus na een banana pancake ontbijtje door mij gemaakt weer vlug onderweg. Bleek in Adelaide river het marktje niet meer te zijn in verband met het aankomende wet season. Gelukkig was er wel een soort van buurtwinkel waar ik ook nog shampoo kon kopen. En toen was het tijd om naar de station te rijden.

Ik had een routebeschrijving doorgestuurd gekregen die gelukkig heel uitgebreid en duidelijk was, Hier door vonden we al snel het welkomsbord met in KOEIENLETTERS Douglas Station. En daar begon het volgende avontuur, gelukkig wilde Nina en Ellen me afzetten want als ik zelf op de station had moeten komen dan was ik er nu nog niet geweest. Het is namelijk ongelofelijk groot: 1500 vierkante kilometers. Toen we uiteindelijk 3 gates door waren kwamen we aan op de homestead, waar natuurlijk niemand was. Na een telefoontje bleek er wel iemand onderweg te zijn dus wachtten we even. Uiteindelijk kwam daar een van de cowboys aan met zijn vriendinnetje en waren Nina en Ellen gerust gesteld om mij daar achter te laten. Na nog 3 keer gevraagd te hebben of ik echt alles had reed de van weg en was ik alweer in mijn volgendavontuur beland. Dat was dus de Westcoast roadtrip, ik heb zoveel mooie dingen gezien dat ik blij ben dat ik de foto's heb! En het was echt heel gaaf, maar natuurlijk soms ook wel veel met 3 meiden in een busje. Gelukkig heb ik daar weer van alles van geleerd en was het gewoon wel echt te gek!

Aangezien ik alweer veel en veel en veel te veel geschreven heb wordt het farm work avontuur mijn volgende blog. En ik beloof met de hand op mijn hart dat deze binnen een maand erop staat. Ik heb namelijk eindelijk een manier gevonden waardoor het typen op mijn telefoon niet zo heel vervelend meer is. Vergeef me de spelfouten of gekke woorden, ik zal er nog wel een spelling controle op uitvoeren een keer. Geniet van het lezen!