Kikkers in je wc, koeien met hele grote hoorns en feestdagen in the Northern Territory

10 januari 2017 - Douglas-Daly, Australië

Aangezien jullie wel erg lang hebben moeten wachten op de vorige blog begin ik nu gewoon meteen aan de volgende. Ik ga niet elke dag beschrijven van de afgelopen 2 bijna 3 maanden, hebben jullie even geluk! Oke ik ben dus inmiddels alweer bijna klaar met mijn farmwork nu, maar ik zal bij het begin beginnen. De cattle station bevindt zich ongeveer 50 km ten zuiden van Darwin in de Northern Territory. De Northern territory heeft een tropisch klimaat dus dat betekent dat het elke dag een graad of 40 was en dat het langzaam aan het opbouwen is naar het regenseizoen. Beetje vergelijkbaar met Nederland, het is benauwd heet, plekweer, en het bouwt op naar een hevige regenbui en onweer. De omgeving hier heet Douglas Daly. Mijn plan was in eerste instantie om een baantje als mango plukker te gaan zoeken aangezien daar nu het seizoen voor is, omdat ik tijdens de westkust roadtrip al bezig was met zoeken is dat plan dus even veranderd. Ik moet zeggen dat ik echt heel veel geluk gehad heb aangezien het blijkbaar echt moeilijk is om een farm work baantje te vinden. Mensen adviseren dan ook om dat meteen te doen wanneer je in Australië aan komt. Maarja ik zou ik niet zijn als ik dat allemaal pas op het laatste moment bedacht en dus ongeveer nog maar 4 maanden over had. Om je tweede jaar visum te verdienen moet je 88 dagen regional work doen. Daar zitten nog veel meer regeltjes aan verbonden waar ik me natuurlijk eerst eens even goed in verdiept heb. Die 88 dagen regional work hoeven ook niet eens perse 88 dagen.te zijn, wanneer je als fulltime kracht wordt aangenomen worden de weekenden meegerekend. Of je nu wel of niet werkt, dus dan ben je in 3 maanden klaar. Na heel veel horrorverhalen op Facebook van mensen met hele vervelende ervaringen had ik toch best een beetje schrik. Toen ik dus een berichtje kreeg op gumtree heb ik wel duizend vragen gesteld om maar duidelijk te krijgen hoe en wat.

Ik was dus veilig aangekomen op Douglas Station en had al kennisgemaakt met de eerste ringer. Kort daarna kwamen er nog 2 andere jongens aan. Een daarvan werkte ook als ringer de ander werkte blijkbaar in Darwin ergens. Nadat we maar meteen wat bier gingen drinken, waarschijnlijk was het niet veel later dan een uur of 1, was het tijd om te gaan zwemmen in een waterhole. Dat zag zo groen dat ik daar vlug vanaf zag. Grappig want 5 min later begon het te druppen, waardoor iedereen zich vlug naar de auto haastten want ja ze zouden toch maar smelten?! Uiteindelijk dus maar in de stromende regen in de shed nog wat meer biertjes gedronken, ik hoefde nog niet te koken, wat als farmhand een van de grootste taken zou gaan zijn, dus op naar de plaatselijke pub, Hayes Creek, voor wat te eten. En ja hoor daar werd ik meteen uitgelachen, ik bestelde namelijk fish and chips en een VB. Fish and chips was het goedkoopste op het menu en VB dat drinken de blackfella's, en arme backpackers zoals ik hihi. Maarja ik stond mijn mannetje wel, al was het lastig om al die jongens zo te verstaan. Toch weer een ander accent als de Sydneysiders en erg binnesmonds(ja cowboys hè). Maar al waren ze al lekker aan het plagen, ze waren allemaal hartstikke aardig en behulpzaam. Oh en papa en mama waren natuurlijk meteen weer bezorgd, want ja dan zit je dochter opeens in de middle of nowhere. En het maakt het niet beter als je niet eens een adres kunt doorgeven... Gelukkig kon ik ze gerust stellen met appjes. De volgende morgen was het tijd om voor het eerst ontbijt te maken en dat moest klaarstaan om 5 uur ‘s ochtends. Mijn wekker ging dus om 4 uur ‘s ochtends of ‘s nachts, ik weet nog steeds niet wat ik het nu moet noemen. Wat ik precies moest maken was me niet helemaal duidelijk, niemand had dat namelijk uitgelegd dus scrummbled eggs it was. Achteraf bleek dat die mannen hier vooral veel vlees eten dus ook als ontbijt.. Naja nooit te oud om te leren. Na het ontbijt geserveerd te hebben was het tijd om alles ook weer op te ruimen en de keuken eens een goede schrobbeurt te geven. Koken in een vieze keuken dat is niet echt mijn ding namelijk. En aangezien ze op de station de laatste periode een hoop verschillende koks gehad hadden, die de keuken niet in zijn beste staat achter hadden gelaten, was dat flink nodig. Gelukkig heb ik de nodige poetservaring en deins ik nergens van terug a 4 jaar wonen in een studentenhuis

Toen kwam de volgende uitdaging, een van mijn andere taken is namelijk de kippen voeren, zoals veel van jullie weten hou ik alleen niet zo van beesten met vleugels en snavels. Heel lang geleden toen ik nog een klein Juletje was en ik in Oisterwijk in een dierenparkje kippen ging voeren pikte er eentje in mijn vinger. Sindsdien zijn dat dus niet echt mijn lievelingsdieren. Dat voelde de kippen natuurlijk ook want zodra ik de kooi binnenliep, was het als in een horrorfilm, de kippen dachten heeeeee lekker hapje. Ik ben er nog steeds niet over uit of ze dachten hee dat is wat exotischer dan een Australier of dat ze gewoon honger hadden. Mijn voeten waren in ieder geval hun voorgerecht. Na een hoop gegil en gevloek heb ik het uiteindelijk voor elkaar gekregen om ze te voeren en zelfs ook een paar eieren te rapen, maar echt leuk zal ik het nooit gaan vinden.

Omdat de nieuwe werkweek weer begonnen was leerde ik dus ook steeds meer mensen kennen die op de station werkte. Ze stelde zich allemaal netjes voor, maar verder kwam er niet zo heel veel uit.Gelukkig kan ik wel een heel eind wegkletsen, maar als je iedereen niet zo goed kunt verstaan, word je daar best een beetje onzeker van. Want zouden zij jou dan wel kunnen verstaan? De dag was zo voorbij en het was dan ook tijd voor het avondeten en hoe kun je het beste getest worden als dat je meteen voor 15! man moet koken. Dat is hoe het gaat op een station, mensen komen en gaan en wanneer het dan heel erg druk is zijn er plots opeens zoveel mensen. Klein puntje van detail, 15 man betekent dus ongeveer koken voor 30. Die mannen hier werken namelijk de hele dag heel hard en hebben dus ook erg veel honger. Toen ik de bazin aan de telefoon had voordat ik startte was dan ook eigenlijk de enige tip die ik kreeg: zorg dat er altijd vlees is, veel vlees.  Genoeg koeien hier die ze dus ook zelf slachten om te kunnen eten. Daarnaast had ik alleen genoeg gekookt als er eten over was, als het namelijk op zou zijn betekende dat, dat mensen niet meer op konden scheppen als ze meer zouden willen. Wat doe je dus als je niet echt veel tips hebt gekregen over hoe en wat, nou dan verplaats je je even in die mannen hier. Dat betekende dat de eerste avond de boeren ouderwetse hollandse wortelstamp kregen, met spekjes en worst geloof ik. Het is helaas alweer even geleden dus het zou ook zomaar wat anders kunnen zijn geweest hihi. Waar ik trouwens steil van achterover sloeg was dat alle boeren, stuk voor stuk, netjes hun eigen bordje en bestek afwastte na het eten. Verder bedankten ze me ook zowel na het ontbijt als na het avondeten. Dat deden ze zo: thanks for breky mate(ontbijt) en thanks for t mate(avondeten). Wanneer het dan ech heel heel lekker was dan zeggen ze that was beautiful mate of spot on. En zo begon dus mijn eerste kennismaking met de Northern territory slang.

Jullie zijn natuurlijk vast benieuwd hoe het er hier uitziet, dat was ik ook namelijk voordat ik hier aankwam. Het is een soort kamp, er is een grote werkplaats in het midden aan de ene kant van de werkplaats bevindt zich het grote huis. Aan de andere kant bevindt zich de keuken, dit is eigenlijk het meathouse (waar ze de geslachte koeien uithangen). De keuken is erg primitief er is een gasfornuis met 4 pitten en een oven, 2 koelkasten, 2 grote vriezers een groot aanrecht en een opslagruimte. Iedereen eet ook in de keuken dus er staat een plastic blauwe tuintafel met klapstoelen. Er zitten geen ramen in de keuken, maar gaas, als het dus regent stormt of waait betekent dat, dat ik weer wat extra poetswerk heb. Dan tegenover de keuken staat een blok dongers, dit zijn een soort portable kamers. Een van die kamers is mijn kamer, heel simpel met mijn eigen wc en douche. Dan naast de keuken bevindt zich het hondenhok, het slechtste idee ooit want op hete dagen. Die hier erg veel zijn, stinkt dat verschrikkelijk. Dan zijn er op de heuvel, de homestay bevind zich namelijk achter een heuvel nog 2 huisjes zonder badkamer of wc. Hierdoor zijn er naast het hondenhok nog een wc, douche en wasruimte omgeven door golfplaten. Het is dus echt vooral praktisch en zo goedkoop mogelijk huisvesten van de mensen die hier werken. Voor zover mijn woonplaats voor de komende maanden.

Ja en hoe voelt dan dan, ergens in de middle of nowhere, met eigenlijk alleen maar mannen en typische cowboys? Nou de eerste paar dagen voelde ik me echt wel een beetje verloren, ik maak altijd overal het beste van dat weten jullie allemaal. Dat deed ik dus ook echt, maar toch heb ik wel even gedacht, oh my god hoe ga ik dit uithouden zo lang. Gelukkig waren al die mannen heel vriendelijk, maar het is toch echt wel eenzaam. De cowboys zijn namelijk de hele dag op pad aangezien het gebied zo uitgestrekt is. Natuurlijk komen ze dan wel terug voor lunch, maar als je ze niet zo goed kunt verstaan dan hou je al snel je mond dicht, ja zelfs ik, omdat ik bang was wat verkeerd te zeggen. Ik was verder ook erg moe nog van het reizen met die meiden. Gelukkig kon ik zo af en toe even met het thuisfront bellen en whatsappen, wat zeker wel heeft geholpen. En verder heb ik mezelf eigenlijk gewoon zoveel mogelijk bezig gehouden. In het midden van de week kwam de baas hierheen, die ik dus nog helemaal niet gezien had. Hij nam mij mee om wat meer te laten zien dan alleen de homestay en om meteen de two ways te testen. Hij was meteen erg vriendelijk en bleek een veearts te zijn oorspronkelijk (dat had papa al uitgevonden op linkedin). Hij liet me veel grond zien en natuurlijk koeien en we gingen op weg naar 1 van de 3 pubs die zich op zijn terrein bevindt. Ik had er al eentje gezien: Hayes Creek, maar deze pub was blijkbaar a one of a kind, Groove Hill. Nou hij had geen seconde gelogen, want dat was het zeker. Rondom de pub bevonden zich allemaal auto onderdelen en binnenin was het net een museum. Het had zo een pub uit een of andere Western film kunnen zijn, waar de cowboys de paarden buiten achterlaten om een biertje te drinken. Helaas er waren geen klapdeuren ( dat zal wel Amerikaans zijn). Nou en wat doe je als je naar een pub gaat? Juist een biertje drinken, al was het 1 uur ’s middags. Daarover later meer. Op weg terug naar de homestay zei hij dat als de mannen op wat voor manier dan ook vervelend waren ik dat algtijd moest aangeven. Het was nog nooit gebeurd zei hij maar hij wilde dat ik dat wist. Nou dat geeft wel vertrouwen.

Dan verder over die two ways. In de middle of nowhere is het namelijk bijna noodzakelijk om radio’s te hebben, als je zonder telefoonbereik zit is het namelijk nogal lastig om iemand te bereiken. Dat was dus ook de eerste grote verbazing, er landde opeens een helikopter. Natuuuuuurlijk land er een helicopter, want hoe moet je anders boven op de berg het centrale punt van die radiozender boven op de berg goed installeren. Duuuuuh. De helikopter deed het alleen niet zo goed, aan het eind van de dag was de helikopter namelijk nog steeds boven op de berg en de piloten zijn naar beneden geklommen. Ze leten me dus ook weten dat ik sowieso nog een keer mee mocht in een helikopter, maar dat deze niet zo goed werkte. Ik viel dus letterlijk van de ene verbazing in de andere die eerste week. Maar natuurlijk was ik nog steeds erg nieuwschierig wat ze nu allemaal uitspoken hier de hele dag. Ik was dus vooral heel erg veel vragen aan het stellen. Om zo veel mogelijk te ontdekken.

Natuurlijk eten die mannen meer dan ontbijt en avondeten en aangezien ik van koken hou en het me ook nog eens erg ontspant ging ik aan de slag en wel met: muffins, hartige taarten. En nee geen instant mixen, ik heb gelukkig telefoonbereik hier en zelfs internet, wat een luxe is in dit deel van Australie. Dat betekent dat ik dus elke dag weer een nieuw recept Googlede, goeie oude Google ook! Die cowboys vonden dat allemaal helemaal prima, ik denk ook echt dat er een paar een paar kilo zijn aangekomen. Elke keer nieuwe muffins moeten natuurlijk getest worden

Gedurende de week kreeg ik van Ellen en Nina het berichtje dat ik natuurlijk toch wel wat vergeten was: mijn medicijnen. Die kregen het beiden al spaansbenauwd, want had Jule wel een Epipen daar op dat station? Ja mam zelfs hier in Australie zijn er plaatsvervangers voor jou die zich daar druk over maken. Het was al half het plan om in het eerste vrije weekend dat ik had naar darwin te gaan, dat moest nu dus wel. Toen ik het daar met die cowboys over had kwamen ze erachter dat ik dus helemaal geen rijbewijs had en ja dat is best gek. De meeste mannen hier komen vanuit een gezin met een grote lap grond en konden dus misschien nog wel eerder rijden dan lopen. Gelukkig wilde iedereen het me meteen leren al kwam er dat die eerste week nog niet van. Mijn plan was dus om op vrijdagavond mee te rijden met 2 jongens die toch naar Darwin gingen. Helaas moest ik natuurlijk nog voor het eten zorgen dus dat feest ging niet door. En wat doe je dan op vrijdagavond? Natuurlijk rugby kijken in de pub en veelsteveel rum&cola’s drinken. Ik was dus weer lekker one of the guys en heb vanalles geleerd over de verschillen tussen rugbyleague en uhm jaa... Zoveel drinken helpt niet met dat soort dingen onthouden. Maarja, als je wekker elke dag om 4 uur gaat dan wordt je dus na zo’n avond gewoon om een uur of 8 wakker. En ik wilde naar Darwin, maar ik wist nog steeds niet zo goed hoe. Er was namelijk nog wel iemand die naar Darwin zou gaan, maar als iets hier onzeker is, zijn het dat soort plannen. Uiteindelijk kwam een van de cowboys terug voor wat eten en die vond mij zo zielig dat ie me maar mee nam. Ik was live getuigen van het redden van een koe die vast zat in een dam. Dat gaat met kettingen en auto’s want koeien zijn zwaar en ook nog eens flink boos als ze vast zitten in de modder. En ondertussen was ik aan het proberen mijn kater te overleven. Het was meer een kater van de cola dan van de rum. Al had ik wel evenveel gedronken als die mannen dus misschien was het toch ook een beetje de rum. Toen ik erachter kwam dat het steeds onzekerder werd of ik naar Darwin kon besloot ik het heft in eigen handen te nemen. Ik besloot een ticket te kopen voor de greyhound, een bus die naar Darwin rijdt en vertrekt vanaf de pub, Hayes Creek.

Een van de cowboys heeft me naar de pub gebracht en natuurlijk hebben we even een biertje gedronken terwijl we aan het wachten waren op de bus. En ik was helemaal blij, want ik kon toch nog naar Darwin. Onderweg heb ik eigenlijk de hele weg geslapen, ja zo’n week vol indrukken is best wel vermoeiend, voor ik het weet was ik weer herenigd met Ellen en Nina. En dat was wel weer erg fijn, wat vrouwelijk gezelschap. Nina zou die nacht terug naar Sydney vliegen, maar Ellen en ik zouden het nachtleven van Darwin eens goed onveilig gaan maken. Na wat gin tonics bij het couchsurfadres waar we sliepen en nadat we Nina weg hadden gebracht naar het vliegveld was het tijd om naar Mitchellstreet te gaan en wel naar Monsoons. Ik had echt een beetje een cultuurshock na een week in the middle of nowhere. En wie kwamen we tegen, een hele hoop cowboys die ook op de station werkte. Die waren daar namelijk omdat een van hun maten een vrijgezellenfeest had. Ze waren natuurlijk harstikke dronken en die toekomstige echtgenoot die wilde het er duidelijk nog even van nemen, dat zal er wel bij horen? Na nog een wildplasavontuur was het tijd om naar huis te gaan. Ik zou die zondag met een van die mannen mee kunnen rijden, achteraf bleek dat hij helemaal niet meer naar Darwin ging.. Ja weer die plannen van die cowboys. Nadat Ellen en ik dus alle opties bekeken hadden werd het nog verdomde lastig om Darwin ook weer uit te komen. Gelukkig komt er altijd weer een oplossing. De jongen waar we bij couchsurfte bood aan om zijn auto te gebruiken, dat bedenk je toch niet? Na wat wikken en wegen besloten we dus om daar gebruik van te maken. Dat betekende: weer een mini roadtrip.Nadat ik nog even een hele voorraad toiletartikelen had ingeslagen, want ik wist niet wanneer ik weer naar Darwin zou kunnen. Gingen we dus op weg naar de station, de auto was niet zoals al die auto’s die de cowboys hebben, het was een stationwagon. Het werd dus nog even een testje of we uberhaupt de station op zouden kunnen komen aangezien het met de van al een truc was. Uiteindelijk na wat stenen verplaatst te hebben kwamen we veilig op de station aan. De baas vond het meteen goed dat Ellen bleef slapen, want ze was ook zo mooi blond. Dat geeft een beetje aan hoe de mannen hier in elkaar zitten. Uiteindelijk heb ik Ellen dus de station laten zien, hebben we samen muffins gebakken en hebben we nog even wat tijd kunnen doorbrengen voordat Ellen de dag erna terug naar Belgie zou vertrekken.

En ik moet zeggen dat dat wel echt heel erg fijn was, want vanaf dat moment was ik dus echt helemaal alleen in the northern territory. Door al die facebookverhalen was ik ook erg onzeker over of ik het wel goed deed en of ze wel blij met me waren en of ik niet misschien ontslagen zou worden. Misschien ook vooral omdat het niet duidelijk afgesproken was tot wanneer ik zou blijven. Gelukkig zou ik ik niet zijn als ik er niet gewoon alles uit zou halen wat erin zat. Ik besloot dus om yoga te gaan doen. Ik had zoveel tijd over dat ik dacht dat dat wel een goed plan was. Vooral ook omdat dat mijn hoofd altijd zo goed leeg maakt. Verder liet ik alle mannen weten dat ik zoveel mogelijk wilde doen en zien wat ook maar mogelijk was. Gelukkig waardeerde ze dat en werd ik meteen al meegenomen om te gaan musteren. Dit is het bijeendrijven van vee. Er waren twee koeien buiten het hek gekomen en die moesten weer binnen het hek terecht komen dus dan ga je in een auto of op een quad ze proberen weer binnen het hek te krijgen. Natuurlijk staan er allemaal bomen en als die in de weg staan dan rij je er gewoon overheen. Ik moest dus een aantal keer duiken om geen tak in mijn gezicht te krijgen. En toen we weer terug naar de station reden moest ik achter het stuur gaan zitten. Na 2 keer ooit gereden te hebben in mijn leven was dat wel even een testje. Gelukkig kreeg ik de auto gestart en reed ik zomaar opeens over de weg, zelfs in 3de versnelling. Wel aan de verkeerde kant van de weg natuurlijk, want dat is echt iets wat je niet zomaar aanleert. Zelfs met het stuur aan de verkeerde kant. Dat was dus mijn eerste echte rijles in Australie. En dit is nog maar het begin...

Ik begon me gelukkig steeds meer thuis te voelen en zowel ik als de cowboys begonnen wat meer aan elkaar te wennen. Als je namelijk als enige meisje op een station terecht komt is dat niet alleen voor jou een test, maar ook voor de cowboys. Ik ben namelijk altijd vrolijk en veel aan het kletsen. Dit was de eerste week niet echt het geval, maar begon steeds meer te komen. Sommige cowboys wisten alleen niet zo goed hoe daar mee om te gaan, het leek wel alsof ze een beetje verlegen waren. Gelukkig zette ik gewoon door en raakte ze er steeds meer aan gewend. Ik voel me gelukkig makkelijk ergens thuis dus ik deed vrolijk mee met hoe het leven er hier aan toe gaat. Hier komen de eerste opvallende dingen: tijdens het werken wordt er ongelofelijk veel ‘geluld’. Het is zelden stil, want er is altijd wel iemand met een goede ‘yawn’ (sterk verhaal). Als er dan niemand om je heen is om tegenaan te kletsen dan wordt snel naar de telefoon gegrepen. Naast de hele dag ‘lullen’ zit iedereen ook de hele dag aan de telefoon. Vaak wordt er ook wel echt gebeld over iets wat moet gebeuren, maar daarnaast worden ook nog even de nieuwtjes, het weer en dat soort zaken doorgenomen. Hierdoor duurt een gesprek over bijvoorbeeld het bestellen van een nieuw onderdeel al gauw een half uur. En dat vaak zo’n 5 tot 10 keer per dag. Ik kwam dus al gauw tot de conclusie dat het werk hier erg laidback gaat. Er wordt zeker wel hard gewerkt, maar in vergelijking met Nederland, geen telefoon op de werkvloer en kletsen doe je maar in je eigen tijd, is dat toch zeker een groot verschil.

Daarnaast is er nog een ander eigenaardige gewoonte, elke dag rond een uur of 4/5 is het tijd voor een biertje. Er wordt dan zeker nog steeds wel een beetje aangemodderd, maar wel onder het genot van een koude versnapering. Dat ging dus meestal ongeveer zo: hey Jule,  would you like a beer? ‘ Yes, please.’ In de eerste paar weken kreeg ik vaak een verbaasde blik wanneer ik ja zei. Uiteindelijk veranderde dit in het automatisch een biertje neerzetten voor mij en nu moet ik zelf voor een biertje zorgen als ik er eentje wil. En wordt er zelfs vanuit gegaan dat als ik tijd heb ik die mannen van een biertje voorzie. Met als reactie ‘ Thanks Jule, good girl!’. Het grappige is, dat ze hier dus denken dat dat normaal is om rond die tijd een biertje te drinken. Ik heb ze even uit deze droom geholpen door uit te leggen hoe dat er in Nederland aan toe gaat. Het dichtste bij wat zij hier doen was mijns inziens de vrijdagmiddagborrel, wat dus alleen op vrijdag gebeurt en zeker niet eens elke week.

En hoe ging dat koken eigenlijk? Nou perfect. Ik kook dus elke dag met beef, van huis uit ben ik natuurlijk wel gewend om met gehakt te koken, maar daar houdt het dan eigenlijk ook wel mee op. Gelukkig was daar mijn goede vriend: Google. Die mannen hier zouden het liefst elke dag steak of roast(ovengebakken beef) eten. Want dat is vooral veeeeeeel vlees en dus echt mannenvoer. Maarja als je Jule heet en je niet wilt vervelen dan ga je niet alleen experimenteren met de muffins, maar ook met die beef. Aangezien ik nog niet eens een pro was in steak bakken, want ja hoe krijg je die perfect roze van binnen. En die roasts was ook wel even een testje. Was het eigenlijk elke dag weer een uitdaging en een test. Als je namelijk ook geen verse groente hebt, omdat de dichtsbijzijde supermarkt 1.5 uur verderop zit, dan moet je wel creatief te werk gaan. Bovendien zijn de eetgewoonten hier gewoon mega anders dan in Nederland. Vlees voor ontbijt, lunch en avondeten. Veel eieren en aardappelen, maar vooral veel en vet. Ik kan jullie vertellen, deze grote test is zeker geslaagd. Ik heb niet een keer geen compliment voor het eten gehad. En veel cowboys lieten weten dat ze het altijd fijn vonden om weer hier terug te komen, want er was altijd lekker eten.

Omdat ik graag zoveel mogelijk wilde doen buiten die homestay, ben ik maar eens flink aan time management gaan doen. Dat wilde zeggen dat ik rond 4 uur mijn bed uit ging om ontbijt te maken, uiteindelijk werd het toch vaak half 5(opstaan is gewoon niet zo mijn ding). Zodra die mannen dan weer klaar waren met eten ruimde ik alles op en ging ik alvast dingen doen voor het avondeten. En natuurlijk muffins en hartige taarten bakken. In een van de eerste weken kwam de baas naar mij toe en zei, hee Jule je mag best nog even een dutje doen hoor als het ontbijt zo vroeg is. Daar viel mijn mond van open en dat zag hij natuurlijk. Ja Jule alle koks voor jou lagen eigenlijk de hele dag in bed. Toen viel mijn mond natuurlijk nog verder open. Ja ze zorgde voor ontbijt, gingen weer terug naar bed en kwamen er rond een uur of 3 uit om voor het avondeten te zorgen. Mijn antwoord daarop was: oh. Dat was ook meteen de verklaring voor de reactie van de cowboys op mij, die kok die was er dus normaal gesproken helemaal niet wanneer zij de keuken in kwamen. Ik heb na dit advies een tijdje geprobeerd om dus weer te gaan slapen, maar eenmaal wakker ben ik blijkbaar niet te stoppen. Vaak werd deze tijd dus maar gebruikt om met het thuisfront te kletsen/skypen of om yoga te doen.

Een van die ochtenden had ik papa en mama aan de telefoon, die wisten mij namelijk te vertellen dat ze binnen 2 weken geopereerd zouden worden. Papa kreeg een donornier en mama gaf haar nier af. Ja en daar zit je dan aan de andere kant van de wereld. Natuurlijk erg goed nieuws voor iedereen thuis, maar tegelijkertijd ook wel heel erg spannend. Mama had natuurlijk de angst voor wat er mis zou kunnen gaan en wat nou als ik dan mijn avontuur zou moeten stoppen, dat was wel het laatste wat ze wilden. Dat laat weer blijken hoe geweldig die ouders van mij zijn. Maarja ik moest natuurlijk wel dit nieuws ook op een of andere manier verwerken, dus wat doe je dan? Nou dan licht je gewoon goede vrienden in, via whatsapp, wel gek maar dat hielp zeker. Verder kreeg ik ook heel veel berichtjes van familie en vrienden van papa en mama, wat erg lief was! Maar toch als je dan op zo’n station zit dan heb je eigenlijk niet eens echt door wat er nou thuis allemaal gebeurd. Toen het uiteindelijk dichterbij kwam besloot ik toch ook om die cowboys in te lichten. Het blijven mannen dus veel reactie kwam er niet op, ze vonden het vooral knap dat dat bestaat zo’n kruislingse transplantatie.

Nou een week later geloof ik, mijn geheugen laat me een beetje in de steek, was het zover. Ik had in de aanloop nog veel meer contact gehad met het thuisfront dan daarvoor, wat wel heel erg fijn was! Zo was ik er toch een beetje dichter bij. Het laatste skypegesprek voordat papa en mama de operatie in gingen was wel echt even slikken, zowel voor mij als voor hen. Ik wist gelukkig al dat het allemaal wel goed zou komen en dat ze me daar helemaal niet nodig hadden om het te laten slagen. Na een slapeloze nacht kreeg ik al vlug het bericht dat alles bij mama goed was gegaan en dat papa onder het mes ging. Sneller dan verwacht kreeg ik daar ook goed bericht over en was het voor mama alweer tijd om wakker te worden. Samen met David en Roos hadden we geregeld dat ik zou skypen met mama als ze wakker werd, nou dat was wel echt heel speciaal. Natuurlijk helemaal waus van de narcose nog, maar zo zie je maar met die techniek van tegenwoordig ben ik bijna overal gewoon bij. Helaas lukte het niet om met papa te skypen, die belde mij zelf, ongeduldig dat ie is. Toch wel meteen een goed teken en een heel gerust gevoel. Wat ook heel apart was dat op de dag dat papa en mama geopereerd zouden worden ik heel veel berichtjes kreeg van vrienden thuis. Veel die niet eens wisten van de operatie, maar gewoon benieuwd waren hoe het met mij ging. Zo zie je maar weer toeval bestaat niet, want dat had ik zeker wel even nodig.

Ook ik was erbij toen papa en mama elkaar weer voor het eerst zagen, goud waard! En iedereen was alweer lekker vervelend aan het doen en grapjes aan het maken, wat een goed teken is. David was bijvoorbeeld even een teletubbie met mij op zijn ipadschermpje op zijn buik. Dus al ben je dan zo ver weg, ben je er toch op een of andere manier zeker nog wel bij, gelukkig! Ook in de weken erna heb ik alles op de voet gevolgd, zelfs een verslag van alle kaarten die ze kregen, dat was wel echt heel erg fijn. En zelfs hier op de station waren de mannen wel benieuwd hoe het nu ging en hoe het was gegaan. Ik kreeg zelfs een berichtje van de bazin om me sterkte te wensen. Na een aantal slapeloze nachten kon ik zelfs aan de andere kant van de wereld toch iedereen thuis een beetje bijstaan.

Omdat ik alles zo goed inplande had ik zee”en van tijd om andere dingen te doen, zo nu en dan kwam dus iemand vragen of ik mee wilde met wat ze gingen doen. Dat hoefde ze geen 2 keer te vragen. Voor die mannen erg handig aangezien er heel erg veel hekken zijn op het terrein, om de koeien natuurlijk niet te laten ontsnappen. En als je dan een Jule bij je hebt kan zij mooi de hekken openmaken. Naast het musteren had ik in die eerste week mijn eerste ervaring in de yards. De koeien hier lopen namelijk gewoon vrij rond en eten gras en drinken regenwater. Soms moeten de koeien gecheckt worden of natuurlijk verscheept. Ze worden dan gemusterd (bijeen gedreven) en naar de yards gebracht. Dit is een stalen hekwerk constructie waar ze dan dus gecheckt kunnen worden, geteld, spuitjes krijgen tegen ziektes enz. Vanuit daar worden ze dus ook ‘gemakkelijk’ op een vrachtwagen geladen. ‘Roadtrain’ wordt dat ook wel genoemd, dat zijn dus die grote vrachtwagens met allemaal lichtjes die echt mega groot zijn. Sommige koeien hier zijn helemaal niet gewend aan mensen en wat zou jij doen als een alienachtig wezen jou probeert in een kleine ruimte te krijgen, waarschijnlijk niet echt meewerken. Die eerste keer zag ik de jongens dus letterlijk omhoog de hekken in springen omdat ze anders wel eens geraakt zouden kunnen worden door een van die mega grote beesten. Dat was een momentje van ik stond erbij en ik keek ernaar.

Andere dingen die hier moeten gebeuren is het controleren van hekken, sommige koeien zijn namelijk eigenwijs en besluiten om door hekken heen te breken, de natuur gaat natuurlijk ook zijn eigen gang dus bomen kunnen hekken ook ru”ineren. En aangezien ik natuurlijk zoveel mogelijk wilde zien ging ik zoveel mogelijk mee met dat soort ritjes. Ja en dan gebeurd het ook wel eens dat er een band lek gaat en aangezien ik al een specialist ben in fietsbanden plakken leek me dit het uitgewezen moment om ook maar specialist in autobanden te worden. Na een korte uitleg en natuurlijk hulp van wat mankracht was het dus tijd om een band te verwisselen. Midden in de natuur in de stikhete zon. Nou dat ging best wel goed, klaaaar! Oke dan gaan we! Huh? Wil je het niet even checken? Nee joh je hebt het toch goed gedaan...? Nou dames en heren ik kan jullie vertellen die band zit nog steeds op de auto! En wat doe je dan nadat je je eerste band verwisseld hebt, nou dan krijg je dus je eerste echte officiele rijles. Best wel lastig om alles te begrijpen in het engels, ik noem vaak alles wat ik niet weet thingie. Maar als je dan termen als excellerator, gear en dat soort dingen naar je hoofd gesmeten krijgt en niet echt fan bent van topgear nou dan is dat toch even vogelen. Al snel had ik de auto gestart en ging ik van 1st gear naar 2nd zelfs even naar 3rd. Maar toen ik dacht oke genoeg nu mag jij weer rijden had hij al besloten dat ik nu maar ging rijden. Als je namelijk op zo’n groot station werkt maak je soms wel 500km op een dag en is een persoonlijke taxichauffeur best handig. Nou goeie test laten we maar zeggen. Maar toch wel een aparte manier om te leren autorijden in een toyota landcruizer op 4wd terrain.

Nou en als je dan eenmaal je eerste echte rijles gehad hebt, dan moet je natuurlijk blijven oefenen. Dus dat gebeurde ook, de eerstvolgende keer dat ik weer werd meegenomen werd er hooi opgehaald, ja dat hebben ze hier ook al. Terwijl ze bezig waren met het hooi te laden en te kletsen werd ik in een auto neergezet en werd mij verteld: ga maar oefenen. Dat betekende dat ik dus op een mega groot hooiveld in een toyota landcruize rondjes aan het rijden was. Dus van de eerste versnelling naar de tweede, naar de derde, naar de vierde en weer afremmen. Achteruit rijden, inparkeren tussen 2 hooibalen. Ik heb die dag geloof ik wel een uur rondjes gereden, want ja natuurlijk moet er ook weer mega lang gekletst worden. Uiteindelijk was ik dus ook klaar met rondjes rijden en ging ik dus maar even van de zon genieten. Deze toyota stond al een tijdje op het hooiveld geparkeerd en moest terug naar de homestay dus ik mocht hem daarna naar huis rijden, helemaal zelf. En ja dat ging gewoon helemaal goed!

En wat doe je dan als je net hebt geleerd om auto te rijden? Nou dan ga je natuurlijk meteen voor iets groters en beters. Toen ik dus een van die mannen vergezelde in een roadtrain om een hele grote hoop hooi te laden was het al een soort Jackass om de hekken te openen. Zo’n grote roadtrain is namelijk erg zwaar om te starten en te stoppen en de oplossing daarvoor is: door blijven rijden. Naja als passagier ben jij degene die de hekken openmaakt. Dus dan spring je uit die al rijdende roadtrain, sprint je naar het hek open je het wacht je tot de roadtrain voorbij is om het hek te sluiten en sprint je vervolgens weer naar die roadtrain die nog steeds rijdt om erin te springen. En als je denkt dat dit spannend is, nee hoor die mannen hier doen nog veel gekkere dingen. In ieder geval na dat overleefd te hebben bleek het tijd voor mij om een roadtrain te besturen, aangezien het starten van zo’n ding dus een hele techniek is ging dat als volgt: Jule wil je de roadtrain besturen? Ja duuuh! Oke, lets switch now. Huh now? Dus ik zat opeens op de bestuurdersstoel en ik bestuurde een heuse roadtrain! Nou dat geeft je zeker een kick, wie weet word ik ooit nog wel vrachtwagenchauffeur. Natuurlijk  moest ik daarna ook helpen met het hooi te laden ofja om het vast te binden, inclusief de straps over het hooi heengooien. Mijn gooiskills zijn verschrikkelijk, maar na 3 keer lukte het! Ik leer hier elke dag meer.

Ondertussen was ik alweer even op het station en begon ik het nog leuk te vinden ook. Ja daar ga je met neee dorpen zijn veelte boers ik hou van de stad... Na nog een aantal aanvaringen  met de kippen, waaronder een aanval op mijn billen door een van de kippen. Die mannen hier vonden die kip mega cool, ja het blijven mannen.. Begon ik eindelijk vrienden met ze te worden, ze legde steeds meer eieren en vielen me niet meer aan. Oh en als ze dan zo nu en dan toch eens in mijn voeten pikken dan schop ik ze aan de kant, ja dat hoort er blijkbaar bij. Toen ik in een van de weekenden helemaal alleen hier was met de familie van wie de station is en met ze ging eten in een van de andere pubs, cornpatch. Vroeg de bazin hoelang ik plande te blijven, ik zei tenminste 3 maanden want ik vind het wel leuk hier. Ze viel vervolgens bijna van haar stoel af. Ja hou je dat vol met die mannen? Nou als jij dat graag wil, graag want we zijn blij met je. Dat was dus ook het moment waarop mijn onzekerheid eindelijk vervloog. Ik kon dus blijkbaar weer eens meer dan ik dacht.

Aangezien ik bijna elke dag afval naar de afvaldump moest brengen, wat ik eerst te voet deed. Ongeveer 10 min lopen maar in 40 graden toch best wel heet, die mannen hier verklaarde mij voor gek maarja zonder dat ik wist hoe ik auto moest rijden kon ik niet echt anders. Toen ze me dus eindelijk geleerd hadden hoe te rijden ging ik vaker en vaker met de auto naar de afvaldump, wat een goede oefening was. Achteruit uit de shed rijden, keren, via de 4wd weg naar de dump rijden, keren, terug over de 4wd weg en weer netjes inparkeren. Natuurlijk kreeg ik zo nu en dan de auto niet gestart zeker als iedereen aan het kijken was. Maar het was zeker een goede oefening. Ik mocht ook steeds meer rijden als ik weer eens mee ging op avontuur, als ergens een andere auto opgehaald moest worden of een groter apparaat. Zo was er een dag dat ik achter iemand aan moest rijden die in een aardverschuiver reed. Maar ik wist even niet meer zo goed waar ie nu was gebleven dus besloot ik maar zelf een andere weg te kiezen. Slim Jule, heel slim. Die weg bleek dus niet voor niets niet gebruikt te worden. Midden in de weg zat namelijk een gigantisch gat en eigenwijs als ik ben dacht ik daar wel even doorheen te kunnen rijden. Totdat ik halverwege dat gat zat en een wiel al in de lucht zweefde. Ja hoe los je dat dan op? Nou gewoon in 4WD, ik had snel uitgevogeld hoe je de auto in 4WD zette, maarja dan moet je er nog steeds uitkomen. Na ongeveer 10 min heen en weer rijden ofja meer in het gat en uit het gat rijden was ik al bang dat ik om hulp moest gaan vragen. Of dat de auto zou ontploffen ofzo, dus na diep ademhalen en nog 5 min had ik het voor elkaar en was ik eigenhandig uit het gat gekomen. Een auto kan dus niet vliegen blijkt maar weer.

Het wet season zou eigenlijk al begonnen moeten zijn, er was alleen nog bijna geen spatje regen gevallen. Dit zorgde ervoor dat alles in een soort woestijn veranderde en er dus geen eten voor de koeien was. Dat zorgt er dan weer voor dat de koeien erg vermageren en dat zorgt er dan weer voor dat het lastig is ze te verkopen. De oplossing: hooibalen neerleggen en wel met een tractor. Dat was dus de volgende uitdaging een tractor besturen. Nou dat is dus makkelijker dan een auto, maar dat wisten jullie vast allang. Puntje van aandacht is dat ik vaak te hard rijd, dat heb ik vast van iemand geleerd... Als je in een tractor zit betekent dat wanneer je over een heuvel gaat je ongeveer  5 meter de lucht in vliegt. Dat doet zeer aan je billen ook. In ieder geval ik ging dus hooi neerleggen voor de koeien. Dat betekent een hooibaal oppakken met vorken van de tractor en hem ook weer neerleggen, op zo’n manier dat je makkelijk het touw eraf kunt snijden. De eerste keer was ik degene die het touw los mocht snijden. Dat was meteen ook mijn eerste echte kennismaking met de koeien. Ik had al een keer een koe uit een dam gesleept, vervolgens reed ik er bijna weer overheen omdat ik de rem was vergeten, oepss. Deze koe was alleen nogal agressief, ze snapte niet dat we haar alleen maar wilde helpen. De koeien hier waren iets vriendelijker, we gaven ze natuurlijk eten dus dan zou ik ook vriendelijk zijn. Ik moest ze alleen bijna wegduwen want ze vielen meteen aan.

Naja ik mocht dus uiteindelijk ook zelf hooi neerleggen. Na een uitleg over hoe en wat ging het natuurlijk niet meteen de eerste keer goed, maar de tweede keer wel en de derde keer ook en zo ging het maar door. Ik had alweer een nieuwe hobby gevonden: tractor rijden. Vanaf toen werd ik dus elke keer opgetrommeld als er hooi moest worden neergelegd, super leuk!

Naast al dat harde werken moest er natuurlijk ook gechillt worden. Aangezien ik dus inmiddels wel kon rijden maar nog steeds geen rijbewijs heb was naar Darwin gaan niet echt een optie. Ik bleef dus in de weekenden gewoon op de station. Er was meer en meer werk wat betekende dat het sowieso druk was met mensen dus ik verveelde me nooit gelukkig. Vaak gingen we een avondje naar de pub om juist ja bier te drinken.  Dat was voor mij elke keer weer feest, want ja je blijft toch afhankelijk van mensen die je meenemen. Verder hebben we een zaterdag een campoven gedaan, dat is een pot op een kampvuur zetten met roast erin en dan wachten totdat het gaar is. Ondertussen werden er de mooiste verhalen verteld en na iets teveel drankjes werd het vuurwerk uit de kast gehaald onder het genot van een spotify muzieklijst waarvan ik de meeste liedjes van de radio op een cassettebandje opgenomen heb toen ik een jaar of 12 was. Natuurlijk als Nederlandse moet je de mannen hier ook eens leren hoe je nu echt een goede joint draait en dat die wiet hier eigenlijk maar weinig voorstelt. Ook daar heb ik me in bewezen.

Inmiddels begon het internet steeds slechter te werken. Dus ik kon weinig tot geen contact met thuis hebben, wat voor papa en mama vooral erg lastig was aangezien zij nog steeds in hun herstellingsprocess zaten en ze zich veel zorgen maakte. Maarja ik kon praktisch niets ontvangen of laten weten dus dat was een beetje een probleempje. Dat was voor mij sowieso ook best wel een test, dan voel je echt hoe je in de onbewoonde wereld zit als je ook nog eens geen contact met mensen van thuis kunt onderhouden.

Het was weer weekend en het was het sluitingsfeest van Groove Hill, die pub waar ik al eerder wat over verteld heb. Het stond te koop, maar niemand wilde het kopen dus gingen ze hun deuren sluiten. Ja pap toch maar naar Australie dan? In ieder geval na een barbeque gingen we met wel 15 man naar dat feest. Na de nodige drankjes en met internetbereik had ik dus weer contact met papa en mama, maarja dat is natuurlijk niet wat je ouders willen horen. Na de dag erop de hele dag in een meer doorgebracht te hebben, ik denk dat ik zelfs wat van dat meer heb binnengekregen aangezien mijn evenwicht me even wat in de steek liet. ’s Avonds zijn we nog naar de hot springs gegaan, ja deze waren echt hot. En hebben we nog een bulldozer ‘ gestolen’  ofja verplaatst. Kortom het was een heftig weekend.De eerstvolgende keer dat ik weer bereik had, had ik allerlei gemiste berichten, oproepen, je kunt het niet bedenken. Ik had namelijk zonder dat ik het wist papa en mama hartstikke ongerust gemaakt. Ja Jule dat had je dus wel kunnen weten, niet meer doen dus.

Ondertussen waren ze op de station bezig met het neerhalen van bomen, dit met allerlei omwegen omdat je natuurlijk niet zomaar alles mag kappen in verband met beschermde planten, bomen en dieren. Het neerhalen van die bomen dat deden ze met 2 hele grote bulldozers met daartussenin een ketting. Die bulldozers rijden in 1 lijn en de ketting achter hen trekt dan de bomen met wortels en al uit de grond. Nou kunnen jullie vast bedenken wat ik dacht: die bulldozer besturen! Zo gezegd zo gedaan, al heb ik de bulldozer niet echt bestuurd, dat is namelijk net wat te ingewikkeld. Ik heb in de cabine gehangen, ja letterlijk gehangen. Het neerhalen  van bomen vergt namelijk wat kracht en voor je moet je ook een weg vrij maken om te kunnen rijden. Ik had me dus met al mijn kracht vast, maar op een gegeven moment vloog ik door de cabine heen en moest ik letterlijk teruggeduwd worden omdat de bestuurder in plaats van de bomen alleen nog maar mijn achterwerk kon zien. Toen ze vervolgens vroegen of ik dan ook bulldozer bestuurder wilde worden heb ik daar dus maar vanaf gezien.

En toen was ik bijna jarig en ja hoe ga je dan je verjaardag vieren aan de andere kant van de wereld terwijl al je vrienden en familie er niet zijn. Ja eigenlijk heb ik daar niet eens zo heel lang overna gedacht. Ik maakte me vooral druk of ik wel internetbereik zou hebben om toch een berichtje te kunnen ontvangen. En die mannen hier, die wisten allemaal al vanaf dag 1 dat ik mijn verjaardag hier zou gaan vieren en dat mijn verjaardag erg belangrijk zou zijn. Een week vantevoren was er opeens post, nou als je zou weten hoe ver dit van de bewoonde wereld af is was ik dus zeer verbaasd, maar met mijn verjaardag in aantocht heb ik vriendelijk verzocht of deze post goed verstopt zou kunnen worden. En toen was het mijn verjaardag, natuurlijk moest ik gewoon ontbijt maken, maar gelukkig kreeg ik wel al meteen felicitaties van die mannen hier. Vervolgens mocht ik mijn favoriete activiteit doen: hooibalen neerleggen voor de koeien. Ik had ook weer internetbereik dus toen het in Nederland dag begon te worden begonnen de berichtjes binnenstromen. Zo lief hoeveel mensen lang zal ze leven voor mij hebben gezongen! Nadat de koeien weer blij waren heb ik de rest van de dag doorgebracht in de auto, terwijl we land aan het markeren waren voor de bulldozers, om bomen neer te halen. En ik hoefde helemaal niet te koken. Ik mocht zelfs niet koken, op het menu stond roast beef met roast aardappelen en groentes. En ik kreeg zelfs een cadeautje: drank! Ik voelde me dus helemaal jarig en had de hele dag een glimlach van oor tot oor. Al was het wel heeeeel raar in 40 graden jarig zijn terwijl het dan midden op de dag opeens begint te stortregenen, dan krijg je wel ook als cadeautje nog een regenboog erbij.

Maar die verjaardag die duurde nog even voort er was namelijk vanuit die geweldige familie van mij een actie gestart om mij verschrikkelijk te verrassen. Ik heb bijna 30 kaarten gekregen allemaal uit Nederland zelfs uit Belgie! Ze bleven maar komen, ongelofelijk! Het is zo ongelofelijk speciaal als iedereen je thuis op zo’n manier laat weten dat ze je echt niet vergeten zijn al zit je aan de andere kant van de wereld. Ik heb er gewoon geen woorden voor nog steeds niet. Dus via deze weg dankjulliewel allemaal, super super super lief!!! Natuurlijk na een hoop gedoe kwam er ook nog een heuse doos met cadeautjes met een roze lint van die gekke familie van mij! Precies op een dag dat ik er even de P in had, dat gebeurd namelijk wel eens. Ik ben dus eigenlijk nog nooit zo lang jarig geweest als dit jaar. Niet alleen door het tijdsverschil, maar vooral door al die ongelofelijk lieve verrassingen.

Ondertussen was het hier de drukste periode van het jaar, er moest namelijk gemusterd worden. Voordat dit ging beginnen moest alles klaar gemaakt worden, dat betekende veel poetsen. Ondertussen nog wat hooivelden in brand steken, ik reed en achterop stond iemand met een gasbrander. Dat hebben we goed gedaan want 3 dagen later brandde het nog. Toen het daadwerkelijk tijd was voor het musteren moest ik ook voor lunches zorgen omdat die mannen verder weg bezig waren en dus geen tijd hadden om terug te komen voor lunch. Dit betekende dat ik het dus ook weer drukker had met lunch brengen, honden redde die al de hele dag ergens in de zon achtergelaten waren, avondeten maken, was ophangen enz enz. Er kwamen ook weer helikopters. Een van die helikoperpiloten was helemaal onder de indruk van mij, hij zei eindelijk een normale kok. Ik had toch graag die andere willen zien. Hij heeft me vanalles uitgelegd over het musteren, wat ik erg leuk vond aangezien ik alles wil weten. Maaaar natuurlijk mocht ik ook weer helpen en wel met dingen waarvan ik eerst dacht ojeeej. Ik heb koeien gelabeld, ze dus een oorbel gegeven. Ik heb achterop een auto een kalfje vastgehouden die niet mee ging met de kudde. Ik heb koeien van de ene ruimte in de yard naar de andere gelopen. Ik heb vooral heel veel tagguns geladen, dingen aan mensen aangegeven, geturft want ja je moet weten hoeveel koeien er zijn. Ik voelde me als een vis in het water in de yards. Totdat er een koei was met wel hele scherpe hoorns, ik werd dan ook erop geattendeerd dat ik goed op moest blijven letten en moest springen als hij te gevaarlijk werd. Nou dat geeft je een goed gevoel, niet dus. Ik zweette peentjes, dat deed ik al van de hitte, maar was nu omdat ik die grote koe toch even niet zo leuk vond. Gelukkig was er niets aan de hand en heb ik ook dat overleefd. Uiteindelijk heb ik ook geholpen met de kalfjes, die worden hier gewoon in de natuur geboren maar moeten ook gemerkt worden en gesteriliseerd. Nou dat gaat ook weer op zijn cowboys, de ballen me letterlijk om de oren en werden zelfs gebraden op de barbeque en lekker opgegeten. Ik geloofde niets van die onzin, maar uiteindelijk bleek het echt zo te zijn en ik kan jullie vertellen, daar is niets mis mee! Blijkt zelfs een delicatesse te zijn ergens.

De koeien moeten ook weer terug dus ik heb ze mee de yards uitgewandeld. Zo noemen ze dat, maar ik zat gewoon in een auto terwijl de koeien me rustig volgde. Ik was elke avond kapot maar het was zo leuk om al die dingen te doen! En ja het wordt nog beter, toen ik aan het wachten was op de rest van de mannen landde een van de helicopters en wenkte hij mij, jeeeeeeej ik mocht in de helicopter. Ik had hem al verteld dat ik gesydived heb dus hij gaf toch even aan dat ik er niet uit moest springen. Het was een vlucht van 15 minuten, maar zooooo gaaf!! Die helikopters worden ook gebruikt voor het musteren omdat de koeien door het geluid gaan lopen en eigenlijk mag er dan dus ook geen passagier mee. Ik kon zo ver kijken en opeens zag ik dus ook iets beter hoe ongelofelijk groot het is. Ik zei dus ook meteen nou ik zou ook wel een helicopterpiloot willen worden, maar dat is natuurlijk niet meer speciaal als je elke dag vliegt.

Uiteindelijk begon het meer en meer te regenen, het regenseizoen was dus officieel begonnen. En dat zorgt er hier voor dat er ook niet meer zoveel wordt uitgevoerd. Aan de ene kant is het een beetje de mentaliteit, aan de andere kant is het vooral omdat grote delen van het land niet meer begaanbaar zijn. Ik denk dat het te vergelijken is met Nederland zonder dijken. Er wordt dus heel veel aan alle machines gewerkt en dat betekende dan ook weer dat er voor mij niet zoveel avonturen meer waren. Aangezien ik mijn keuken altijd netjes op orde heb begon ik me ongelofelijk te vervelen. En als er iets vervelend is dan is het jezelf vervelen als het ook nog eens de hele dag regent. Ik moest vaak denken aan zomervakanties thuis.. Steeds meer mensen die hier werkte begonnen weg te gaan omdat het bijna kerst was en ik uiteindelijk soms wel moest helpen omdat er te weinig mensen waren. Verder begon de generator er steeds vaker mee op te houden, ik kan dus nu een generator een service beurt geven en weet ook hoe deze ongeveer werkt, want ja ik wil alles weten.

Doordat er minder werk was, hadden we allemaal wat meer vrij zodat we ook EIN-DE-LIJK weer eens naar Darwin konden. Ik heb het uitgerekend en ik ben ongeveer 2 maanden niet in de bewoonde wereld geweest. Dat was het langste van iedereen hier op de station. En om eerlijk te zijn was het een hele verademing om weer eens wat andere mensen te zien. Iedereen was natuurlijk kerstinkopen aan het doen dus het was mega druk in het winkelcentrum, maar zo fijn om eindelijk weer wat te kunnen kopen. Natuurlijk gingen we ook stappen, nu snap ik ook dat die gasten niet elk weekend naar Darwin gaan. Je geeft namelijk alleen maar geld uit. Na nog een hele gave rondleiding te hebben gehad en een vooraad timtams ingeslagen te hebben dus weer terug naar de station. Maar wel veel relaxter dan daarvoor.

En toen waren er weer koeien ontsnapt die we binnen het hek moesten brengen dus ik mocht helpen, op de quad. Ik heb ooit wel eens op een quad gereden, toen het minigestel was binnen een ring van opblaaskussens. Maar niet op een quad die ook in 4WD kon en misschien wel 100 km/h kon rijden, toen ik de quad dus startte reed hij bijna weg zonder mij. Na eventjes oefenen was het tijd om te gaan, maar ik vond het best spannend, mama zat in mijn achterhoofd met: Jule zou je geen helm op doen en een lange broek aan, pas je wel op. Maar al snel reed ik zo die jongens achterna en  hadden we de koeien voor ik het wist weer waar ze thuis hoorden. Al reed ik soms alleen maar in de weg, want ja weet ik veel hoe dat allemaal precies werkt. Een paar dagen later na weer een lading koeien en kalfjes gemerkt te hebben moesten deze weer naar hun eigen plekje terug. Omdat het heel erg veel geregend had was het het uitgewezen moment om slidings te maken met je quad. Ik was dus natuurlijk de sjaak want die andere jongens waren donuts aan het doen waardoor ik helemaal onder de modder zat. Natuurlijk laat ik zoiets niet zomaar gebeuren dus kreeg ik een spoedcursus donus doen, toen dus de vrachtwagen met de koeien aankwam waren wij als 3 gekken donuts aan het doen op onze quads en zat iedereen naderhand helemaal onder de modder. Die koeien zijn trouwens veilig weer op hun woonplaats terecht gekomen hoor. Maar wat doe je als jij en je quad onder de modder zitten? Juist jij neemt eerst een duik in een waterreservoir zodat de meeste stukken modder weg zijn. En daarna ga je met je quad naar de dichtsbijzijnde ondergelopen weg en ga je even een stukje zwemmen, met je quad. Weer een nieuwe hobby!

Die 3 maanden werken waren al bijna voorbij, maar ik had het nog steeds zo naar mijn zin. De mannen hier waren het er eigenlijk uberhaupt niet mee eens dat ik zou vertrekken, maar ik moest toch eens tickets gaan boeken. En ja als je dan vraagt of je elke dag donuts op een quad mag doen en ze zeggen nee, dan wordt het toch wel tijd om naar huis te gaan. Het was alleen eerst nog kerst, maarja dat kerstgevoel dat was zeer ver te zoeken. Normaal zit je dan namelijk veel binnen in de kou en ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst een sjaal gezien heb. Ja en als je je dan verveelt omdat er niet zoveel te doen is en het is grijs buiten en je speelt een lijst met kerstliedjes af dan komen er toch opeens wel tranen. Hoe leuk het ook is om zoveel nieuwe avonturen mee te maken en om lekker te doen waar je zin in hebt. Met dingen als kerst hoor je eigenlijk toch wel gewoon met je familie en vrienden te zijn dus die mis je dan opeens echt wel! Gelukkig werd ik getroost en hielp het heel erg dat ik het huis met kerstlichtjes kon versieren, want een kerstboom was er niet.

Ja en wat doe je dan met kerst, nou Australiers houden erg van drinken, op welke gelegenheid dan ook en van Barbeques en zwembaden. Kerst hier blijkt dus normaal te zijn in een zwembad met een biertje in de hand terwijl er garnalen op de barbeque liggen. Op kerstavond zat ik met rose voor de tv, helaas geen ALL YOU NEED IS LOVE hier, maar toch bijna hetzelfde op de gluhwein en de worstenbroodjes na oh en de nachtmis niet te vergeten. Op kerstdag ben ik meegegaan met de manager naar iemand die voor hem werkt waar we biertjes gedronken hebben, ik achterop bij hem op een motor ongeveer 140km/h gereden heb. Ik ben nog steeds verbaasd dat hij een middel over heeft. En daarna hebben we even gevist, ja je moet iets hier.. ’s Avonds hadden we kerstdiner bij de baas en zijn vrouw met inderdaad heel veel vis, oesters, garnalen en erg veel drank. Ik heb zelfs een 2 kerstcadeautjes gekregen. Een fles baileys en leuke souvernirs hier uit Australie, echt super lief. Aangezien ze hier geen tweede kerstdag hebben maar boxing day. Wat dat nu precies is weten ze zelf geloof ik ook niet. Was dat mijn kerst van 2016, het was heel erg gek en ook best emotioneel voor mij, gewoon omdat ik niet thuis was. Maar ik heb het zeker naar mijn zin gehad, ik had zelfs een kerstjurk omdat we dus een tijdje daarvoor naar Darwin geweest waren.

Na kerst was het weer een beetje aanklooien hier, vooral niet zoveel doen aangezien er maar 3 mensen waren en er gewoon niet zoveel te doen was en voor ik het wist was het alweer oudjaarsdag. Op oudjaarsdag zelf was iedereen opeens nog druk bezig om de laatste dingen te doen om een paar dagen vrij te hebben, want we gingen weer naar Darwin. Iedereen was helemaal kapot van de dag werken dus na een dutje zijn we maar aan de zuip gegaan. Ik heb een nieuw shotje ontdekt: jagerbombs. Dat is jagermeister met energydrink, aanrader!!! En om 12 uur stond ik aan de bar drinken te bestellen en was de eerste die mij gelukkig nieuwjaar wenstte een aborigional man, dat is toch wel typisch Australisch.. Ik heb geen champagne op of oliebollen gegeten maar wel vuurwerk gezien!! Natuurlijk was ook oud en nieuw anders omdat het in Nederland natuurlijk 8 uur later pas 12 uur was. Ik werd dus ook ’ s ochtends wakkergebeld door vrienden uit Nederland die al bijna aan het aftellen waren. Toch wel heel fijn dat er zelfs dan aan je gedacht wordt al denk ik dat ik nog een beetje aangeschoten was van de nacht ervoor hihi. Op nieuwjaarsdag zijn we maar met een goede start begonnen en maar doorgegaan waar we de avond van te voren begonnen waren. Na een nachtje heel luxe in het hotel van het casino was het weer tijd om terug te gaan naar de station.

En nu ben ik al 10000 woorden verder en ben ik eindelijk bijna klaar met mijn verhaal over het farmwork. Ondertussen zijn er al wel 20 keer mensen binnengelopen die ik zo nu en dan een update gaf van het aantal woorden wat ik al heb getypt en ik blijk gek te zijn.. Het zoontje van de baas zei dat hij zelfs voor dingen voor school waarbij hij minstens ... woorden moest schrijven nog niet zoveel schreef, tsja.. De laatste dingen die ik niet moest vergeten te vertellen zijn 1. Ik heb een koe uit zijn lijden verlost. Er was een koe ziek en langzaam aan het doodgaan en ik heb hem een nekschot gegeven. Jij Jule? Ja ik ja. Ik heb geloof ik mijn ogen dichtgedaan toen ik het deed, maar hij was wel meteen dood. Dat schieten is dus niet echt mijn ding. 2. Ik heb een walibi overreden, ik reed naar huis omdat de eigenaar van de auto bijna in slaap viel en toen voelde ik een grote hobbel dat was dus een walibi... En er leven krokodillen in een beekje ongeveer 5 minuten van de homestay, maar die zijn maar klein en doen dus niets gelukkig. Oh en kikkers in mijn wc, maar die heb ik tot nu toe elke keer eigenhandig verwijderd! Nou dat was wel genoeg bloederig gedoe.

Ik vlieg over 6 dagen naar Sydney en ik weet niet zo goed of ik daar nu wel of geen zin in heb, aan de ene kant is het wel genoeg geweest en tijd voor weer nieuwe avonturen. Aan de andere kant zou ik hier nog zoveel meer tijd kunnen doorbrengen, want het is gewoon zo gaaf om midden in al die natuur te leven. Elke ochtend als ik naar de keuken loop kijk ik naar boven naar al die duizend sterren, die ik waarschijnlijk nergens anders meer zo goed elke ochtend kan zien. En ’s avonds geniet ik elke dag weer van die adembenemend mooie zonsondergangen. Verder heb ik nooit van onweer gehouden maar de bliksemshows die je hier kunt zien zijn echt super gaaf gewoon omdat er in de verre omtrek niet een hoog gebouw is wat in de weg staat. Ik kijk er wel zeker naar uit om weer wat ander gezelschap te hebben dan alleen mannen. Mannen blijven toch mannen, ik ben wel klaar met al dat gepraat over vrouwen op een bepaalde manier. En met het ophangen van briefjed op de koelkast omdat ze anders niets kunnen vinden. Ze hebben het me uitgelegd als een man de koelkast open doet is dat hetzelfde wanneer een vrouw de koelkast open doet met haar ogen dicht. Ja lekker handig dus..

Ik heb hier een ongelofelijk, onvergetelijke ervaring gehad en ik zou het zo nog een keer doen!! Nou en wat ga ik na Sydney doen. Ik heb al veel mensen hiermee verrast en mama aan het huilen gemaakt hihi. Ik ga nog ongeveer een maand naar Vietnam om nog wat meer van de zon en de vrijheid te genieten en dan is het tijd om naar huis te gaan. En ja daar heb ik nu al slapeloze nachten over, net als toen ik naar Australie vertrok. Een jaar weg van alles en iedereen is namelijk niet niks dus dan weer terug naar dat leven daarvoor is best wel spannend. Tegelijkertijd heb ik er ook wel heel veel zin in om iedereen weer te zien en om weer die kleine dingen te doen die ik hier extra ben gaan waarderen. 20 Februari land ik weer op Schiphol!!!

3 Reacties

  1. Anja Rossingh:
    10 januari 2017
    Lieve Jule, allereerst nog de allerbeste wensen voor jou! Dat het maar een mooi en fijn jaar mag worden. Wat heerlijk weer het reisverhaal van jou. Ga je ze straks bundelen ;-)? Nog een kleine 6 weken dan landt je dus weer op Nederlandse bodem. Poeh.... zal zeker ook weer wennen zijn... Maar er zijn hier zo veel lieve mensen die om jou geven en het fijn vinden je weer in de armen te kunnen sluiten dat het zeker ook weer goed zal voelen weer thuis te zijn. Een hele ervaring rijker! Zo gaaf dat je dit kunt doen joh... Geniet nog even met volle teugen van het laatste staartje van je avontuur down under. Take care! Liefs xxx.
  2. Ellen Koppens:
    18 januari 2017
    Hoi Jule, wat maak je toch veel mee. Wat een belevingen en nu nog naar Vietnam. Ik had het al van Eke gehoord.
    Nog een hele fijne tijd en een goede terugreis. Liefs en groetjes van Antoon en Ellen.
  3. Gerry:
    12 februari 2017
    Lieve schat , ik hoor jou gewoon praten als ik je blog lees....en gelukkig gaan we die stem EINDELIJK weer in het echt horen..nog 8 nachtjes..heb jouw verhaal vandaag gewoon nog maar een keer gelezen van die speciale tijd daar op de farm , stoer van jou , Jule jij hebt jezelf al die ervaringen rijker gemaakt door er zo mee om te gaan ,ben maar trots op jezelf en wij op JOU, geniet nog even daar in Vietnam voor we je weer in onze armen sluiten xxxmama